برتری های ورمی کمپوست در مقایسه با سایر کودها
ورمی کمپوست در اصلاح بافت فیزیکی خاک، نقش به سزایی دارد و موجب سبک شدن آن می‌شود. بنابراین ضریب حفظ رطوبت در خاک افزایش می‌یابد و آب به مقدار بیشتری در بافت خاک نگهداری می‌شود. در این حالت ورمی کمپوست موجب رها شدن تدریجی آب از خاک شده است و از تبخیر سطحی و یا نفوذ سریع آب به داخل عمق خاک(عمق دور از دسترس گیاه) جلوگیری می‌کند.
ورمی کمپوست به حل شدن مواد مغذی خاک کمک می‌کند.
ورمی کمپوست در ایجاد تعادل نسبت مواد معدنی به مواد مغذی در خاک نقش مهمی دارد و با داشتن ترکیباتی چون نیتروژن، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و غیره یک کود بسیار غنی به شمار می‌رود.
در ترکیب شیمیایی ورمی کمپوست مقدار قابل توجهی چربی یافت می‌شود که آن را تبدیل به یک کود کامل می‌کند، به همین دلیل در غنی سازی گیاه از نظر مواد غذایی و همچنین احتیاجات متابولیکی آن، بسیار موثر است. به طور معمول، این مواد در سایر کودهای استاندارد تجاری یافت نمی‌شوند.
بر اساس بررسی‌های دانشمندان ژاپنی که در سال ۱۹۷۸ منتشر شده است، زمانی که ورمی کمپوست با سایر کودها مخلوط شده و در زمین بکار رود، حلالیت مواد مغذی کود به تاخیر می‌افتد و مدت زمان پایداری آن افزایش می‌یابد. در این حالت، ورمی کمپوست با رها کردن تدریجی مواد مغذی خود در خاک در تداوم طولانی مدت فعالیت کود، سهم به سزایی دارد. همین ویژگی موجب می‌شود که در طول دوران کاشت و داشت گیاه، هیچ‌گونه نیازی به افزودن مجدد ورمی کمپوست به خاک نبوده و در این دوره فقط یک بار استفاده از کود در زمین کافی خواهد بود. اگر ورمی کمپوست با کودهای دیگر مخلوط شود. خواص فیزیکی و شیمیایی خاک همزمان با هم بهبود می‌یابد، بنابراین این ترکیب در تشدید اثرهای مطلوب و عملکرد کود تاثیر می‌گذارد.
ورمی کمپوست یک کود صد در صد آلی است که به صورت مستقیم جذب ریشه گیاهان می‌شود. این نوع کمپوست، غنی‌ترین محیط برای حیات موجودات ذره‌بینی خاک بوده، ولی باوجود این، بدون بو و عاری از آلودگی است.
ارزشمندترین ویژگی ورمی کمپوست در عملکرد آنزیم‌ها، میکروارگانیسم‌ها و هورمون‌های مختلف موجود در آن است. ورمی کمپوست دارای آنزیم‌هایی نظیر پروتئاز، آمیلاز، لیپاز، سلولاز و کتیناز است که در تجزیه مواد آلی خاک و در نتیجه در دسترس قراردادن مواد مغذی مورد لزوم گیاهان نقش موثری دارد. ویژگی یاد شده موجب می‌شود تا ورمی کمپوست به عنوان بهترین و اساسی ترین کود برای احیای زمین‌های بایر غیرقابل کشت به شمار می‌رود.
ورمی کمپوست محصولی، با ارزش برای کشت انواع محصولات به شمار می‌آید و در درجه اول برای پرورش گل و گیاهان زینتی و در کشتزارها برای اصلاح نژاد گیاهان مورد توجه قرار گرفته است. از آنجا که نقش اساسی این نوع کمپوست تحریک و تسریع رشد گیاهان بوده، بهترین تاثیر آن در رنگ‌آمیزی گل و بزرگ‌تر کردن آن است.
به‌نظر می‌رسد که ورمی کمپوست در تغلیظ عطر و اسانس گیاهان و گل‌های معطر تاثیر داشته باشد.
سایر موارد استفاده از این محصول شامل کاربرد آن در کرت‌های بزرگ پرورش گل، کشتزارهای انگور، محصولات و میوه‌های نوبر و زودرس، بیشه‌زاران و جنگل‌های طبیعی و مصنوعی( تولید چوب)، باغ‌های گردو، مرکبات و زیتون است.
ورمی کمپوست، سرشار از عناصر پرمصرف و کم مصرف و به شکل قابل استفاده برای گیاه است. براساس گزارش‌های موجود، فضولات کرم‌های خاکی از نظر عوامل شیمیایی دارای مقادیر زیادی مواد آلی و عناصر قلیایی قابل تبادل، شامل سدیم، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، فسفر و منگنز قابل استفاده برای گیاه نسبت به خاک اطراف است.
مواد تحریک‌کننده رشد گیاه نظر اکسین و سیتوکسین در ورمی کمپوست وجود دارد.
ورمی کمپوست مقدار محسوسی آهن و مس در ترکیبات خود به اشکال شیمیایی و هندسی معین دارد که در اسید هیومیک و منابع دیگر خاک، همانند آنها یافت می‌شود.
اسدهای هیومیک و برخی از فلزات سنگین در ورمی کمپوست وجود دارد. در طیف‌سنجی با امواج ماورای بنفش و تجزیه شیمیایی توده به وسیله حرارت، مشخص شده است که اسیدهای هیومیک ورمی کمپوست شبیه به نوعی لیگنین گیاهی هستند.
ورمی کمپوست اثر محرکی بر روی حداکثر رشد گلیسین(سویا) با افزایش در طول ریشه، تعداد ریشه افقی، جوانه زدن طولی و طول قسمت میان دو گره نشای آن و سایر گیاهان دارد.
فلزات، در کود کرمها(ورمی کمپوست) همراه با افزایش تدریجی غلظت آنها(البته به استثنای کروم و زیرکونیوم) ظاهر می‌شوند. افزودن زغال سنگ نارس و ماسه به ورمی کمپوست موجب کاهش غلظت فلزات ۷۶ تا ۹۴ درصد می‌شود.
استفاده از فرایند ورمی کمپوست افزون بر تثبیت مواد زاید جامد، فضولات حیوانی و لجن فاضلاب، نتایج مفید دیگری نظیر جداسازی مواد زاید غیرآلی، نداشتن شیرابه، نداشتن بوی زباله و کاهش حجم آن تا حدود ۸۰ درصد را نیز به دنبال دارد.
هنگامی که ورمی کمپوست با خاک بدون کرم مقایسه شود. نتایج جالب توجه زیر به‌دست می‌آید:
فسفر قابل دسترس ورمی کمپوست هفت برابر بیشتر است.
نیتروژن قابل دسترس ورمی کمپوست شش برابر بیشتر است.
منیزیم قابل دسترس ورمی کمپوست سه برابر بیشتر است.
کربن قابل دسترس ورمی کمپوست دو برابر بیشتر است.
کلسیم قابل دسترس ورمی کمپوست ۵/۱ برابر بیشتر است.
